نه پیام از آشنایی

دررگم خون دربرم دل درتنم جان مرده است
وای برمن طفل اشک من به مژگان مرده است

تیره روزی های ما پایان ندارد ای دریغ
درسپهر ما مگر خورشید تابان مرده است

شعربرلب شور برسرنشّه در می می به جام
سازقانونِ طرب دربزمِ امکان مرده است

زندگی جزدردو رنج وبیم مفهومی نداشت
وای برآن کوبه شوق آب حیوان مرده است

نی پیام از آشنایی نی نسیم از گلشنی
کس نمی آید مگر باد بهاران مرده است

شهسواری کو که در میدان سر افرازی کند
شیرمردان را زغم سر در گریبان مرده است

جای لاله خون دمد از کوه وصحرای وطن
آه پنداری چراغ شاه مردان مرده است

جاوید آن مردی که یگ جا مرد در راه شرف
وای ازان خایین که درصد جا پشیمان مرده است

استاد خلیل الله خلیلی

آتش افروزان

 

سازمان های ملل افسانه اند

 آتش افروزان هر کاشانه اند
   حیله ومکرو فریب کارش بود 

هرکه دل بندد به او دیوانه اند
  تابع زوراست عمال دول

او زاحوال ملل بیگانه است
گر زاحوال ملل دارد خبر

 از چه میلیون ها نفر آواره است
دل به فعل و قول اوهرگز.مبند

 آنچه از او میشنوی آوازه است
شورای امنیت ودیوان لاهه

با دهها نام دیگر بیکاره است

انتشار پخش هر قطعنامه اش 

 هیچ پوچ بی محتوا مقاله است
    کارشان کذب , دغل ,جنگ وجدل    

  قانون(وتو) براش بهانه است
تاهنوز ننموده هیچ دردی دوا

 مدیون آواره وبیچاره است

امینی

مبادا که تورا

همه‌ی شهر مهیاست مبادا که تو را!
آتش معرکه بالاست مبادا که تو را!

این جماعت همه گرگند مبادا که تو را!
پیِ یک شام بزرگند مبادا که تو را..!

دانه و دام زیاد است مبادا که تو را
مرد بد نام زیاد است مبادا که تو را!

پشت دیوار نشستند مبادا که تو را
نا نجیبان همه هستند مبادا که تو را!

تا مبادا که تو را باز مبادا که تو را..
پرده بر پنجره انداز مبادا که تو را..!

علیرضا آذر